#BuwanNgMgaAkdangPinoy
May quota daw ang pag-ibig, so what eh hindi pa naman ako naiinlove kaya di ko muna poproblemahin iyan hahaha. Pero kidding aside, in love ka man, na in love o hindi pa na i-in love ay puwedeng puwede sa iyo ang librong ito. Actually kahit sino puwede basahin ito kahit mga bata basta may patnubay ng magulang haha.
May limang bahagi ang nobela, iba’t ibang kuwento at iba’t ibang approach sa pag-ibig. Hindi ka mabobored sa librong ito kasi bawat eksena ay pag-iisipin ka talaga. Mula umpisa hanggang sa dulo ay mapapatanong ka talaga kung sino si B at kung sino at ano ba ang kinalaman niya sa kuwento. Ipinakita ni Ricky Lee ang limang klase ng babae, limang uri ng pagmamahal at kung paano nila ito hinarap. Bawat bahagi ay parang cliff hanger at di mo talaga malaman kung may kasunod pa pero ang pagiging pabitin ng mga kuwento niya ang talagang nagpapaexcite sa mga mambabasa. Kapag naumpisahan mo na ang pagbabasa ay mahihirapan ka nang ibaba pa ang libro. Hindi lang basta tungkol sa pag-ibig ang libro, maraming bagay din ang matututunan dito at siguradong dadalin mo hanggang sa tumanda ka. Maaaring makarelate ka sa mga karakter maaari ding hindi pero siguradong tatatak at may maiiwan sila sa iyo. Hindi mabigat ang kuwento, hindi rin sobrang gaan o simple, kumbaga sa pagkain ay tama lang lasa at siguradong mabubusog ka.
Halata namang hindi pambata ang libro pero sa tingin ko ay malaki ang maitutulong nitong kuwento at ni Ricky Lee sa akin dahil malaki ang naging impluwensiya niya sa aking pagsusulat. Hindi naiiba ang istilo ni Ricky Lee sa iba pang awtor pero kapag nabasa mo ang akda niya ay malalaman mo agad na sa kanya ito. May distinction na, may tatak, tatak Ricky Lee at iyon ang gusto kong tularan sa kanya. Gusto ko magkaroon ng sariling identidad ang mga akda ko at masabing ako nga ang nagsulat nito, na sa akin ito. 👍;)
Ang Ibong Papel 